NOWE MUZEUM SZTUKI NEW ART MUSEUM
EN PL
szukaj search

Film Lamella, w którym widzimy powierzchnię, chwilowe odbicie ciała w lustrze, a następnie chwilę wynurzenia, poprzez stworzenie specyficznego złudzenia pokazuje wodę nieomal jak substancję stałą. Woda nie tyle jest tutaj tonią, co raczej napięciem powierzchniowym. Tytuł Lamella został zaczerpnięty z teorii psychoanalitycznych Jacquesa Lacana, gdzie słowo to oznacza byt istniejący poza porządkiem symbolicznym, bezcielesny erotyzm, membranę relacji z otoczeniem[1]. Percepcja jest tu sprowadzona do odbioru sygnałów niezdefiniowanych, nieprzefiltrowanych kulturowo, gdy spontanicznie odbywa się proces emocjonalnego przyjęcia lub odrzucenia relacji z innym bytem.

Lamella Nowickiej to próba zwizualizowania naszego punktu styczności ze światem, pozbawiona cech realistycznej reprezentacji, gdy jedyną prawdą jest niezracjonalizowane i nieprzedstawione odczucie. Jest więc pracą paradoksalną, zajmuje się bowiem przedstawieniem niemożliwości przedstawienia.

 

[1] W teorii Lacana lamella to rodzaj membrany naszych percepcyjnych możliwości, która pośredniczy między pojedynczym ludzkim istnieniem a resztą świata i jego istnień. Innymi słowy, manifestuje istnienie przeddefinitywne – jeszcze nie wiemy, czym jest to, czego doświadczamy.

  • Typ obiektu:
    wideo
  • Rok powstania:
    2009
  • Czas trwania:
    4 min 13 s
  • Numer inw.:
    MNG/NOMUS/6/D
  • Własność:
    Depozyt Gminy Miasta Gdańska w ramach Gdańskiej Kolekcji Sztuki Współczesnej
Hanna Nowicka, Lamella, 2009. Depozyt Gminy Miasta Gdańska w ramach Gdańskiej Kolekcji Sztuki Współczesnej, fot. © Archiwum MNG
fot. © Archiwum MNG
  • Typ obiektu:
    wideo
  • Rok powstania:
    2009
  • Czas trwania:
    4 min 13 s
  • Numer inw.:
    MNG/NOMUS/6/D
  • Własność:
    Depozyt Gminy Miasta Gdańska w ramach Gdańskiej Kolekcji Sztuki Współczesnej

Film Lamella, w którym widzimy powierzchnię, chwilowe odbicie ciała w lustrze, a następnie chwilę wynurzenia, poprzez stworzenie specyficznego złudzenia pokazuje wodę nieomal jak substancję stałą. Woda nie tyle jest tutaj tonią, co raczej napięciem powierzchniowym. Tytuł Lamella został zaczerpnięty z teorii psychoanalitycznych Jacquesa Lacana, gdzie słowo to oznacza byt istniejący poza porządkiem symbolicznym, bezcielesny erotyzm, membranę relacji z otoczeniem[1]. Percepcja jest tu sprowadzona do odbioru sygnałów niezdefiniowanych, nieprzefiltrowanych kulturowo, gdy spontanicznie odbywa się proces emocjonalnego przyjęcia lub odrzucenia relacji z innym bytem.

Lamella Nowickiej to próba zwizualizowania naszego punktu styczności ze światem, pozbawiona cech realistycznej reprezentacji, gdy jedyną prawdą jest niezracjonalizowane i nieprzedstawione odczucie. Jest więc pracą paradoksalną, zajmuje się bowiem przedstawieniem niemożliwości przedstawienia.

 

[1] W teorii Lacana lamella to rodzaj membrany naszych percepcyjnych możliwości, która pośredniczy między pojedynczym ludzkim istnieniem a resztą świata i jego istnień. Innymi słowy, manifestuje istnienie przeddefinitywne – jeszcze nie wiemy, czym jest to, czego doświadczamy.

Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.
Twoje dane są przetwarzane zgodnie z naszą polityką prywatności.