Twórczość Beaty Ewy Białeckiej łączy przedstawieniową tradycję malarską z nowoczesną semantyką i współczesnymi koncepcjami emancypacyjnych potrzeb społecznych kobiet. Scena zbiorowa z obrazu Beauty & Hope (Piękno i nadzieja) jest rodzajem przypowieści zilustrowanej przez artystkę w charakterystycznej dla niej konwencji ikonografii chrześcijańskiej. Używając w twórczości zabiegu subwersji, polegającego na zamianie męskich bohaterów biblijnych na postacie kobiece, artystka ukazała silne, świadome swej potencjalnej roli kobiety w momencie samookreślenia. Repertuar symboli i barw odpowiada tym wyborom: lustro uosabia miłość własną, poszukiwanie potwierdzenia własnej wartości, czerwień sukni – zmysłowość, a baranki – ofiarę, którą przyjdzie złożyć kobiecie jako matce. Amor Matris (miłość matczyna) oznacza wzmocnienie poczucia własnej siły, którą tylko kobiety potrafią przekazać sobie w relacji rodzinnej lub siostrzanej, ale jednocześnie to forma wyrzeczenia się urody, ciała i przestrzeni kobiecości na rzecz córki. Jest w tym jednak wizja ciągłości, która dopełnić się może wyłącznie w zastępowaniu, naturalnej odnawialności źródła życia.
